Tuesday, December 4, 2012

எறும்புகளின் கதறல் – இந்திய ஞானத்தைப் பேசும் ஈரானியப் படம்


எறும்புகளின் கதறல் – இந்திய ஞானத்தைப் பேசும் ஈரானியப் படம்
“இந்தியாவில் ஒரு பரிபூரண மனிதர் இருக்கிறார். சென்று அவரைப் பார்த்துவிட்டு வா” என்ற தனது ஆன்மீக குருவின் கட்டளையை நிறைவேற்ற ஒரு ஈரானியப் பெண், நாத்திகனான தனது கணவனுடன் இந்தியாவிற்கு வருகிறாள். இந்திய நிலத்தில் அந்தப் பரிபூரண மனிதரைத் தேடிச்செல்லும் வழியில் நடக்கும் சம்பவங்களும், சந்திக்கும் பிற மனிதர்களும், இவற்றால் உண்டாகும் அனுபவங்களும் இறுதியில் அந்தக் கணவன் மனைவிக்கு எந்த ஞானத்தை அளிக்கின்றன? உண்மையில் அப்படி ஒரு பரிபூரணம் அடைந்த மனிதர் இந்தியாவில் இருந்தாரா? இருந்தால் அவர் ஈரானியத் தம்பதிக்கு அளித்த செய்தி என்ன? இந்தக் கேள்விகளுக்குச் சொல்லப்பட்ட பதில்தான், அதிரடியான அற்புதங்களால் அன்னியப்படுத்தாமல் மனம் ஒன்றிப் பார்க்கும்படியான காட்சிகளை வைத்து நம்பகத்தன்மையுடன் படத்தை நகர்த்தும் யதார்த்தமான திரைக்கதை, நேரடியான, எளிமையான வசனங்கள் ஆகியவற்றின் மூலம் “எறும்புகளின் கதறல்” (Scream of the Ants) எனும் திரைப்படமாகியிருக்கிறது.. பல காட்சிகள் குறிப்பாக இந்திய நகரங்கள், சாலைகள் ஆகியவற்றைக் காட்டும் பகுதிகள் ஒரு சுற்றுலாப் பயணியின் டிஜிடல் வீடியோ பதிவுக் கருவியில் எடுக்கப்பட்டது போல எந்தத் திணிப்பும், செயற்கைத் தனமும் இல்லாமல் உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றன.. காட்சிகள் வலிந்து செய்யப்படும் பிரச்சாரம் போல் இல்லாமல் தெரிவதற்கு இதுவும் ஒரு காரணம்.
*
f2
படம் ஒரு இனிய முரணுடன் தொடங்குகிறது. கம்யூனிஸ்ட்டும் ஆகவே நாத்திகனும், குடும்பம் எதிர்காலம் எதிலும் நம்பிக்கையற்றவனுமான கணவனுடன், மேலான உண்மையையும், வாழ்வின் பொருளையும், முழுமையையும் அறியும் ஆன்மீகத் தேடல் கொண்ட ஒரு பெண் தன் தேனிலவுப் பயணமாக இந்தியா வருகிறாள் -அதுவும் தன்னைச் சந்திப்பவர்களின் வாழ்க்கையில் அற்புதத்தை நிகழ்த்தும் ஞானியான ஒரு பரிபூரண மனிதரைத் தேடி. இருவரும் நேரெதிரான மனநிலைகளுடன் காதலும், சிறுசிறு ஊடல்களுமாக விவாதித்தபடியே பயணிக்கின்றனர்.


முதல் ரயில் பயணத்திலேயே சந்திக்க நேரும் ஒரு யதார்த்தவாதியான இந்தியப் பத்திரிக்கையாளன், ‘அற்புதங்கள், அற்புத மனிதர்கள் என்று தவறாக இந்தியாவைத் தேடி வரும் வெளிநாட்டினர் எல்லாம் பைத்தியம்’ என்கிறான். அந்த பயணத்திலேயே ஈரானிய தம்பதியினர் ரயிலை கண்களாலேயே நிறுத்தி விடும் ஒரு சாமியாரின் அற்புதச் செயலைப் பார்க்க நேர்கிறது. பின்னர் பத்திரிக்கையாளனிடம் சாமியார் தான் அற்புத மனிதனாக்கப்பட்ட கதையைச் சொல்கிறார். வாழ்வில் துயரங்களால் அவதிப்பட்ட அவர் ‘இனி வாழ்ந்து என்ன பயன்?’ என ஒருநாள் தற்கொலை செய்துகொள்வதற்காக இந்த தண்டவாளத்தில் அமர்ந்திருக்கிறார். நீண்ட நேரம் கழித்து வந்த ஒரு ரயிலின் ஓட்டுனர் தண்டவாளத்தில் கிடக்கும் ஆளைக் கண்டு வண்டியை நிறுத்தப் போய் பயணிகள் சாமியார் தன் பார்வையின் சக்தியினால் ஓடும் ரயிலையே நிறுத்திவிட்டதாக பூரிக்கின்றனர். அன்றுமுதல் கூட இருக்கும் பண்டாரங்களும், பிச்சைக்காரர்களும் அவரைக் கொண்டு வந்து ரயில் தண்டவாளாத்தில் உட்காரவைத்து ரயிலை ’நிப்பாட்டி’பயணிகளிடம் காணிக்கையும், உணவும் பெற்றுப் பிழைக்கிறார்கள். சாமியார் பாவமாக, “எனக்கு என் வீட்டிற்குப் போக வேண்டும், பிள்ளைகளைப் பார்க்க வேண்டும் என ஆசையாக இருக்கிறது. இந்தப் பண்டாரங்கள் என்னை விடமாட்டேனென்கிறார்கள். என்னைக் காப்பாற்றுங்கள்” என்று கெஞ்சுகிறார். அவரை பண்டாரக் கும்பல் அலேக்காகத் தூக்கிச் செல்கிறது. முதல் அனுபவமே ஏமாற்றமாக, ஈரானிய தம்பதியின் பயணம் தொடர்கிறது.
அடுத்து இந்தியாவின் ஒரு பெருநகரச் சாலையில் சைக்கிள் ரிக்ஷாவில் உட்கார்ந்தபடி சாலையோரக்காட்சிகளைப் பார்த்தபடியே சவாரி செய்கிறார்கள். பெண்ணின் பார்வையில் பூக்குவியல், சிட்டுக்குருவிகள், ஏழ்மையில் இருந்தாலும் சந்தோஷமாகச் சிரித்தபடி ஓடிவரும் அழகான குழந்தைகள், அழகான இந்தியப்பெண்கள், விதவிதமான மனிதர்கள் என காட்சிகள் தெரிகிறது, “எவ்வளவு அழகு?” என்று வியக்கிறாள்.
தொடர்ந்து அவன் பார்வையின் வழியாக சாலைக் காட்சிகள் விரிகின்றன. தெருவோரங்களில் படுத்திருக்கும் வீடற்றவர்கள், அவர்களுக்குப் பக்கத்திலேயே தூங்கும் நாய்கள், குப்பைமலைகள், போக்குவரத்து நெரிசல் பிச்சைக்காரர்கள், பிச்சை கேட்டு துரத்தியபடியே ஓடிவரும் சிறுமிகள், நீண்ட வரிசைகளில் தர்ம உணவுக்காகக் காத்திருக்கும் ஏழைகள் என்ற அழுக்கும் அசிங்கமுமான சித்திரம் தான் தெரிகிறது.
எங்கும் எப்பொழுதும் ஏதாவது ஒரு புரட்சிக்கான ஆவலிலேயே இருக்கும் அவனது கம்யூனிச மனம் ’தொன்னூறு’ சதவிகிதம் ஏழைகள் உள்ள நாட்டில் எப்படி புரட்சி வராமல் இருக்கிறது? என்று அடித்துக்கொள்கிறது. காந்தியின் அஹிம்சையால் பணக்காரர்கள் தான் பலனடைந்தார்கள், அஹிம்சை தான் வன்முறையை உருவாக்கும் என்று சமாதானம் செய்துகொள்கிறான். இங்கே தன் மனைவிக்கு என்ன அழகாகத் தெரிகிறது என்று புரியாமல் புலம்புகின்றான்.
மனைவியை, “உன் கடவுள் இந்த ஏழ்மைக்கும் துயரத்திற்கும் என்ன பதில் வைத்திருக்கிறார்?” என்று சீண்டுகிறான், அவள் வெடுக்கென, ”கண்டிப்பாக உன் புனித சோஷலிசம் இல்லை” என்று பதிலளிக்கிறாள். தொடர்ந்து இருவருக்குள்ளும் ஏழ்மை, அழகு, கடவுள் என்று பலவிஷயங்களிலும் வாதம் வளர்கிறது. காதல் என்னும் மைய அச்சில் இணைந்திருக்கும் கத்திரிக்கோல் போல இருவரும் ஒருபக்கம் பிரிந்து விவாதித்துக்கொண்டு மறுபுறம் இணைந்து முன்செல்கிறார்கள்.
தந்தை இறந்த அன்று இரவு மனைவியுடன் மகிழ்ச்சியாக இருந்த காந்தி பிறகு அதனால் மனம் வருந்தி குழந்தைப் பேறுக்காக அல்லாமல் இனி மனைவியுடன் உறவுகொள்ள மாட்டேன் ஏன்று முடிவெடுத்ததைப் பற்றி அன்றிரவு கணவனிடம் பேசுகிறாள். தாயாக வேண்டும் என்னும் தன் விருப்பத்தைச் சொல்லி அதற்காகவே அவர்கள் சேரவேண்டுமென்கிறாள். கம்யூனிச சித்தாந்தவாதியான கணவனுக்குக் குழந்தைகள் பெற்றுக்கொள்வதிலோ, குடும்பத்தை உருவாக்குவதிலோ விருப்பமும் நம்பிக்கையும் இல்லை. மறுபடியும் குழந்தைகள், குடும்பம் பற்றிய விவாதம் இருவருக்குள்ளும் துவங்குகிறது. எரிச்சலுடன் அறையை விட்டு வெளியேறும் அவன் ஒரு விலைமாதுவைச் சந்திக்கிறான். அவள் வீட்டில் குடித்துவிட்டு கடவுளை விளித்துத் தத்துவார்த்தமான கேள்விகளைக் கேட்டுக்கொண்டு புலம்புகிறான். சாதாரணப் பொழுதுகளில் அலட்சியமும், சந்தேகமுமாக பேசும் அவன் குடித்தபின் தனது இருப்பையும், இந்த உலகத்தையும், இதற்கெல்லாம்  காரணமான ‘கடவுளை’யும், அதை நம்பவிடாமல் தடுக்கும் தன் தர்க்கபுத்தியையும், கடவுள் இருக்கிறார் என்று தீர்க்கமாகத் தெரிந்துவிட்டால் சுலபமாக நம்பிவிடுவேனே என்ற எளிய காரணத்தை உருவாக்கிக் கொண்டு, வெறுமையாய் இருக்கும் தன்னை அள்ளியெடுத்துக் கொள்ளச் சொல்லிப் புலம்பும் காட்சி முக்கியமானது.
19677121
மறுநாள் ஒரு டாக்ஸி ஓட்டுனரிடம் பரிபூரண மனிதர் இருக்கும் இடத்திற்கு போக வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். ஓட்டுனர் (தமிழ் நடிகர் யூகி சேது இந்தக் கதாபாத்திரத்தைச் செய்திருக்கிறார்) “காரில் போனால் ஒருமணி நேரம் தான், அவரை நன்றாகத் தரிசிக்கலாம். நடந்து சென்றால் இரண்டு நாள் ஆகும், ஆனால் அவரை நடந்து சென்று பார்ப்பது தான் சிறந்தது, அப்போது அவரிடமிருந்து வாழ்க்கைக்கு நல்ல தரிசனம் கிடைக்கும்” என்கிறார். வெயில் கொளுத்துகிறது. இவர்கள் காரில் செல்ல முடிவெடுக்கின்றனர். பாதி தூரம் போனதும் காருக்குள் ஒரு ஈ பறக்கிறது, ஓட்டுனர் வண்டியை திருப்பி ஈயை ஏற்றிய இடத்தில் கொண்டுபோய் இறக்கி விடவேண்டும் என்கிறார். வந்தவழியிலேயே திரும்பவும் போய் நடுவழியில் இறங்கி விடுகின்றனர்.
கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை புழுதி பறக்கும் பொட்டல் காடு. இரவும் பகலுமாக கால்நடையாக பரிபூரண மனிதரைத் தேடி நடக்கின்றனர். “ஒவ்வொரு அடி கால்வைக்கும் போதும் ஒரு எறும்பு கொல்லப்படுகிறது, பரிபூரண மனிதரைப் பார்க்கவேண்டுமென்றால் எறும்புகளைக் கொல்பவர் ஆகித்தான் தீரவேண்டும், நடப்பதை நிறுத்தினால் குற்றவாளி ஆவாய்” என்று கிண்டலடிக்கிறான் கணவன். மனைவி கடவுளிடம் “எறும்புகளை என் பாதையில் இருந்து மாற்று தெய்வமே, நான் நடக்க வேண்டும். உனது எறும்புகள் சாவதால் உனக்கு வருத்தம் இல்லையா? அவை என் காலடியில் கதறுவது எனக்குக் கேட்கிறது, உனக்குக் கேட்கவில்லையா?” என வேண்டியபடி நடக்கிறாள்.
ஈரானில் இருந்து வரும் போதே ஒரு மரநாற்காலியைக் எடுத்துக்கொண்டு வருகிறார்கள். பரிபூரண மனிதரைச் சந்தித்தால் அவரை அதில் அமரச் செய்து புனிதமாக்கி ஈரானில் இருக்கும் தனது குருவுக்குப் பரிசளிப்பதாய் வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறாள். போகும் இடமெல்லாம் கணவன் அதை முதுகில் சுமந்துகொண்டு வருகிறான், அதில் தான் அமர்வான். அது தான் அவனது சிம்மாசனம்.
f1
வழியில் மாடுகளை மேய்த்துக் கொண்டு வரும் ஒருவரிடம் பரிபூரண மனிதரைப் பார்ப்பதற்கு வழிகேட்கிறார்கள். அவருடைய பெயர் என்ன என்று பேச்சுக் கொடுக்கிறார்கள், ‘மக்கள் என்னை ‘மாட்டுக்காரன்’ என்று சொல்வார்கள் என்கிறார். ‘உங்களுக்கு கடவுள் நம்பிக்கை உண்டா?’ என்று பெண்ணின் கேள்விக்கு மாட்டுக்காரர் பதில், ‘மனிதர்கள் ஒவ்வொருவருமே கடவுள் தான்’. பெண் விடாமல் கடவுள் இருக்கிறாரா இல்லையா என்று கேட்கிறாள், “இருக்கிறார் என்றால் இருக்கிறார், இல்லை என்றால் இல்லை” என்று சொல்லிவிட்டு மாட்டுக்காரர் ஓரு வீட்டைக் காண்பித்து இது தான் அவருடைய வீடு, கூப்பிடுங்கள், பதில் வராவிட்டாலும் மனம் தளராமல் தொடர்ந்து கூப்பிடுங்கள், வருவார் என்று சொல்லிவிட்டு தன் பாட்டுக்குப் போகிறார்.
ஆண்  பரிபூரண மனிதரை உரக்கக் கூவி அழைக்கிறான்.  பெண் கண்மூடித் தியானிக்கிறாள். கொஞ்ச நேரத்தில் அந்த மாட்டுக்காரர் திரும்பவருகிறார், அவர் தான் பரிபூரண மனிதர் என அறிந்து ஆச்சர்யமடைகிறாள். பரிபூரண மனிதரைப் பற்றின தன் கற்பனைகள் எல்லாம் தவிடுபொடியாக அவர் இவ்வளவு எளிமையாக, எல்லாரையும் போல் சாதாரணமானவராக இருப்பதைக் கண்டு குழம்பிவிடுகிறாள். கணவன் “இந்தாள் ஒரு கிறுக்கன்,” என்கிறான். பெண் பரிபூரண மனிதரிடம் தன் எதிர்காலத்துக்கான நம்பிக்கையையும், பாதையையும் காண்பிக்கும் உபதேசத்தைச் சொல்லுமாறு கேட்கிறாள். பரிபூரண மனிதர் ஒரு வெங்காயத்தை நசுக்கி அதன் ஈரத்தை குச்சியால் தொட்டு ஒரு காகிதத்தில் எழுதுகிறார். கண்ணுக்குத் தெரியாத அந்த எழுத்துக்களை மூன்று நாள் கழித்து புனித நகரத்தில் நெருப்பின் மேல் காட்டினால் அவள் வாழ்க்கைக்கான அர்த்தம் தெரியும் என்கிறார். அவரை வணங்கி விடை பெறுகிறாள்.
திரும்பும் வழியில் மிகவும் வயதான ஒரு பெண்மணியைச் சந்திக்கிறார்கள். இந்தியாவில் பலவருடங்களாக ஆன்மீகத் தேடலில் இருக்கும் ஒரு ஜெர்மானியரும் கூட இருக்கிறார். அந்தப் பாட்டி தான் காசியில் இறந்து இனி மீண்டும் பிறக்காத நிலை அடையவேண்டும் என்கிறாள். ஜெர்மானியர் அவளுக்கு உதவ வாக்களிக்கிறார்.
நால்வரும் காசிக்குச் செல்கிறார்கள். ஜெர்மானியருடனான உரையாடல் தொடர்கிறது, அவர் ஏன் ஐரோப்பிய வாழ்க்கையை நிராகரித்து இந்தியா வந்தார் என்று சொல்கிறார். பிறப்பறுக்கும் காசியையும், புனித கங்கை நதியைப் பற்றியும் விளக்குகிறார் ஜெர்மானியர். “இந்த மக்கள் கங்கையைப் புனித அன்னையாக வணங்குகிறார்கள், அந்த நீரைக் குடிக்கிறார்கள் அதையே அசுத்தப் படுத்துகிறார்கள். பிறப்பும் இறப்பும் இங்கே ஒன்றாகிறது,” என்கிறார்.
கணவனும் ஜெர்மானியரும் பிணம் எரிக்கிற மணிகர்ணிகா படித்துறைக்குச் சென்றுவிட, பெண் கங்கையின் நடுவே படகில் இருந்தபடி காசியின் படித்துறைகளைப் பார்க்கிறாள். மீண்டும் ஒருமுறை காட்சிகள் அவள் பார்வையின் வழியாகக் காட்டப்படுகின்றன. பிணங்கள் எரியும் அணையாத நெருப்பு எங்கும் தெரிகிறது. சற்று முன் பாதி எரிந்த பிணம் மிதந்த கங்கையில், இப்போது ஒரு திறந்த புத்தகம் மிதந்து செல்கிறது. அதையே வெறித்துப் பார்க்கிறாள். அந்தச் சூழலும் காட்சியும் அவளை என்னமோ செய்கிறது. ஒரு படித்துறையில் இறங்கிக் குளிக்கிறாள், பின்னணியில் அன்னை பராசக்தியை அனைத்து தாய் தெய்வங்களின் வடிவமாக வருணிக்கும் பாடல் மெதுவாக ஒலிக்கிறது. படத்தின் கவித்துவமான காட்சிகளில் ஒன்று இது. கைகூப்பித் தொழுது கங்கையில் மூழ்கிக் குளிக்கிறாள். சடைமுடியும், சாம்பல் பூசிய மேனியுமாக சாதுக்களின் கூட்டம் ஒன்று வருகிறது. நிர்வாணமாக கங்கையில் அவளைச் சுற்றி இறங்கிக் குளிக்கிறார்கள். அவள் இருப்பதையே கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை. அவளும் நிர்வாணமான ஆண்கள் தன்னைச் சுற்றிலும் இருப்பதை அறியவில்லை. பின்னால் அன்னையின் பாடல் தொடர்ந்து ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது. சாதுக்கள் கரையேறிச் சென்றுவிடுகிறார்கள்.
அதே சமயம் மணிகர்ணிகா கட்டத்தில் ஜெர்மானியர் இரண்டு எரியும் பிணங்களைக் காட்டி, மரணம் முடிவில்லை, மீண்டும் பிறப்பு, மறுபடி இறப்பு, அடுத்து ஒரு பிறப்பு என்று முடிவற்ற துயரம் நிறைந்த அலைகளாக உயிர் சுழல்கிறது. இந்துக்கள் இந்த முடிவிலாத் துயரிலிருந்து விடுபட நினைக்கிறார்கள்” என பிறவிச் சுழலை விளக்குகிறார்.. இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது குறைவான விறகுள்ள ஒரு ஏழையின் பிணத்தின் மேல் ஈரானியன் இத்தனை நாளும் சுமந்தலைந்த நாற்காலி விறகாக வைக்கப்படுகிறது. அவன் கண்முன் நாற்காலி எரிந்து சாம்பலாகிறது. தன் அதிகாரம் கருகிச் சாம்பலாகும்போது தருக்க மனம் ‘ஓ…’வென அலறுகிறது.
அந்தப் படித்துறையில் ஒரு ஆசிரியர் சின்னஞ்சிறு மாணவர்களுக்கு வேதம் கற்பித்துக்கொண்டிருக்கிறார். பாடம் முடிந்ததும். கண்களையும், காதுகளையும் அடைத்துக்கொண்டு சுவாசத்தை மட்டும் இழுத்து விட்டு காற்றை முகரச் சொல்கிறார். ஜெர்மானியரும் அப்படியே செய்கிறார். ஈரானியன் பின்னல் திரும்பிப் பார்க்கிறான், பிணம் எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. இது தான் இன்றைய பாடம் என்று சொல்லிவிட்டு ஆசிரியர் போகிறார். மாணவர்கள் சந்தோஷக் கூச்சலுடன் நிர்வாணமாக கங்கையில் குதித்துக் கூட்டமாகக் குளிக்கிறர்கள். ஜெர்மானியரும் கங்கையில் இறங்குகிறார். ஈரானியன் கரையில் இருந்து பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான். ஒரே நேரத்தில் கங்கையின் இரு படித்துறைகளில் இருவேறு விதமான நிர்வாணக் குளியல். அதே கங்கை நதி. அவள் மூழ்கி எழுந்துவிட்டாள். ஈரானியன் இன்னும் சஞ்சலத்துடன் கரையில்.
பூ விற்க வரும் சிறுமிகளிடம் விளக்கை வாங்கி அதில் பரிபூரண மனிதர் கொடுத்த தாளைக் காட்டுகிறள், புரியாத மொழியில் எழுத்துக்கள் மெல்ல துலங்கி வருகின்றன. சிறுமி அவளுக்கு ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துச் சொல்கிறாள்,
“ஏழு கடல்களைத் தாண்டினேன்
ஏழு மலைமுடிகளில் ஏறி
பள்ளத்தாக்குகளில் இறங்கினேன்
பெருநிலம் எங்கும் நடந்தேன்
நகரங்களின் வழியாக நடந்து
உலகத்தையே சுற்றிக் கடைசியில்
என் வீட்டிற்கே திரும்பினேன்
என் தோட்டத்து செடியொன்றின்
இலைநுனியில் இருந்த பனித்துளிக்குள்
உலகமே இருக்கக் கண்டு வெட்கினேன்”
அந்தக் கிழவி கங்கையின் நடுவில் ஒரு மேடையில் தன்னந்தனியாக கைகூப்பியபடி தன்னை எரிப்பதற்கான விறகுடன் காத்திருக்கிறாள். திரை மெல்ல இருள்கிறது.
*
எறும்புகளின் அலறல் (Scream of the Ants) எனும் இப்படம் அதன் நுட்பமான குறியீடுகளின் வழியாக வாழ்வில் அறியவேண்டிய மெய்ஞானத்தையும் அதை நோக்கிய தேடலுக்கான பயணத்தையும் குறிப்பிடுகிறது. மேலே விவரித்துள்ள எட்டு காட்சிகளும் தான் இந்தப் படத்தில் மெய்தேடலுக்கான பயணத்தின் பாதையிலுள்ள முக்கிய மைல்கல்கள். அவற்றைத் தவறவிடாமல் கவனிக்கும் பார்வையாளனே வழிதவறாமல் பயணிக்கிறான். அவனுக்கே படம் முடிவில் அர்த்தமுள்ளாதாகிறது.
எதிர் எதிரான கருத்து நிலைப்பாடுகள் கொண்ட, ஆனால் காதலுள்ள கணவன் மனைவி என்னும் குறியீட்டு மனிதர்களுக்குள் இருக்கும் ஒரு முனையாக சஞ்சலமும், முடிவில்லாத கேள்விகளும், அவநம்பிக்கையும் கொண்ட வறண்ட தருக்க மனதையும், அதன் எதிர் முனையாக நுண்ணுணர்வும், உண்மையை நோக்கிய தேடலும், அதனில் ஆழமான நம்பிக்கையும் கொண்ட உணர்ச்சி மிகுந்த மனதையும் சித்திரிக்கிறது. ஒவ்வொரு மனித மனமும், தருக்கமும், உணர்ச்சிகரமுமாக இரண்டாகப் பிளந்து தான் இருக்கிறது. இந்த இரு வேறு மனப்பகுதிகளின் பிரதிபலிப்புதான் பயணம் முழுவதும் கணவன் – மனைவி இருவரின் பார்வைகளில் மாறுபடும் காட்சிகளாகவும், விவாதங்களில் எடுக்கும் நிலைப்பாடுகளுமாக காட்டப்படுகிறது. மேம்போக்கான தருக்கம் தன்னால் தொடமுடியாத ஆழங்களில் நம்பிக்கையின் தோள்மேல் சாய்ந்துகொள்கிறது.
முதல் இரயில் பயணத்தில் சந்திக்கும் பத்திரிக்கையாளனின் கிண்டலான பேச்சும், இரயிலைக் கண்ணால் நிறுத்தும் சாமியாரின் கதை தரும் ஏமாற்றமும், மெய்ஞானத் தேடலின் பாதையில் முதலில் தடையாகும் அவநம்பிக்கைகளையும், ஏமாற்றங்களால் உண்டாகும் மனத்தடுமாற்றத்தையும் உணர்த்துகிறது. அவர்கள் காரில் சுலபமாகச் சென்று பரிபூரண மனிதரைச் சந்தித்துவிடலாம் என்று நினைப்பது மெய்த்தேடலில் குறுக்கு வழியை முயல்வது. பின்னர் நடந்தே போக வேண்டி வருவது உண்மையை நோக்கிய தேடலின் பயணத்தை அவரவர்களே சுயமாக, படிப்படியாகச் செய்தாக வேண்டுமென்பதைக் குறிக்கும்.
மெய்ப்பொருளை நோக்கிய தேடலில் சமரசங்கள் இல்லை, உண்மை கறாரானது. அதை நோக்கித் தீவிரமாக எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியிலும் நமக்குப் பிரியமான சொந்த நம்பிக்கைகளும், கடவுளின் உருவங்களாகப் பற்றியிருக்கும் பிம்பங்களும், எளிய தர்க்கங்களும், மேலோட்டமான நியாயங்களும், தற்காலிக உண்மைகளும் காலாவதியாகின்றன. அவற்றை மிதித்துக் கொன்றுதான் மேலான உண்மையை நோக்கிய அடுத்த அடிக்கு முன்னேற முடியும். காலடியில் நசுங்கும் எறும்புகளின் கதறல் உணர்த்துவது அதைத்தான். எறும்புகளின் கதறலை அந்தப் பெண் கேட்கிறாள், அந்தத் துன்ப நிலையை மாற்றச் சொல்லிக் கடவுளை இறைஞ்சுகிறாள், ஆனால் ஆண் அதைத் தவிர்க்க முடியாதது என்றும், கேலிக்குரிய விஷயமாகவும்தான் எடுத்துக் கொள்கிறான்.
பரிபூரண ஞானம் ஆடம்பரமில்லாமல் தன்னந்தனியாக இருக்கிறது. ஒரே உண்மையை ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாகக் கண்டெடுக்கிறார்கள், வேறு வேறு பெயரிடுகிறார்கள் – மாட்டுக்காரன் என்றும், பரிபூரண மனிதர் என்றும், பைத்தியம் என்றும், ஞானியென்றும் பலவாறாக. ஆனால் பரிபூரண மனிதரின் ஞானம் இதுவே - “ஒவ்வொரு மனிதரும் கடவுள் தான்.”
கங்கையில் குளிக்கும் போது அந்தப் பெண் தான் விரும்பியவாறே அன்னையாகிறாள். நிர்வாண சாதுக்களுக்கும், அவளுக்கும் உடல் என்னும் தடை இல்லை. பின்னணியில் அன்னையைப் போற்றும் பாடலில் இது உணர்த்தப்படுகிறது. கூடவே பயணம் செய்து வந்தாலும், தருக்க மனம் வாதங்களின் அக்கப்போரில் சிக்கி கரையிலேயே தங்கி விடுகிறது. உண்மையான தேடலும், அதில் திடமாகவுமுள்ள உணர்வு பூர்வமான மனம் கங்கையில் மூழ்கி எழுந்து தன் ஞானத்தை கண்டடைகிறது. பரிபூரண மனிதர் எழுதித் தந்த “தோட்டத்துப் பனித்துளிக்குள் முழு உலகம்” என்னும் வரிகளின் மூலம் கடவுள் புறத்தே தேடவேண்டிய விஷயம் இல்லை, உள்ளேயே இருப்பது தான் என்னும் இரண்டற்ற அத்வைத நிலை உணர்த்தப்படுகிறது. படத்தின் தொடக்கத்தில் அவள் கண்களை மறைத்திருக்கும் பொய்க்கரம் (கை உறை) என்னும் மாயை இங்கே விலகுகிறது.
பிறப்பு – இறப்பு என்னும் சம்சாரச் சுழலில் இருந்து வெளியேறுவதைப் பற்றி ஜெர்மானியர் திரும்பத் திரும்பப் பேசுகிறார். படத்தின் இறுதிக்கட்டம் முழுக்க பிறவிப்பிணியை நீக்கும் காசி நகரத்திலும், கங்கையிலுமே நடக்கிறது. இங்கே மிக நுணுக்கமாக இயக்குனரால் சேர்க்கப்பட்ட பின்னணி இசையைக் குறிப்பிட வேண்டும். இருள் திரையில் இருந்து மெல்ல விலகி, ஒளி பெற்று படம் ஆரம்பிப்பதும் முடிவில் மீண்டும் மெல்ல ஒளி குறைந்து திரையில் இருள் பரவும் போதும் ஒரு சம்ஸ்கிருத துதி ஓதப்படுகிறது. அது யஜுர் வேதத்தின் மையப்பகுதியிலுள்ள ருத்ர உருவான சிவனைப் போற்றும் “ஸ்ரீ ருத்ரம்” என்னும் மிக முக்கியமான வேதப்பாடலில் உள்ள மரணத்தை வெல்லும் மந்திரம் என்று போற்றப்படும் (ம்ருத்யுஞ்ஜயம்) ‘த்ரயம்பகம் யஜாமஹே..’ எனத்தொடங்கும் இரண்டு வரிகள். அந்த வேத வரிகள் “பழுத்த வெள்ளரிப்பழம் எவ்வாறு அதன் கொடியுடனான பந்தத்திலிருந்து இயல்பாக விடுபடுகிறதோ அதைப்போல் மரணத்திலிருந்து விடுபட்டு வீடுபேறு அடையவேண்டும்” என்று வேண்டுகிறது.
இவ்வாறு படம் முழுக்க காட்சிகளிலும், இசையிலும், கதாபாத்திரங்களிலும், வசனங்களிலும் விரவிக்கிடக்கும் குறியீடுகளை உள்வாங்கத் தவறினால் படம் மொத்தமும் வெறும் நகரும் சம்பவங்கள் மட்டுமாகத் தான் பார்வையாளரின் மனதில் எஞ்சும். பல மேலை விமர்சகர்கள் இந்த நிலையில் சிக்கியிருப்பதை இப்படம் பற்றிய அவர்கள் விமர்சனங்களில் காணலாம். இதன் தத்துவ விசாரணையைப் பற்றிய எந்த அறிதலும் இல்லாத பார்வையாளருக்கு இது விளங்காது, ஏன் ரசிக்க முடியாமலும் போக வாய்ப்பு அதிகம்.
Mohsen Makhmalbaf
2006ல் வெளியான இந்தப் படத்தை இயக்கியவர் ஈரானின் மிக முக்கியமான இயக்குனர்களில் ஒருவரான மோஹ்சென் மக்மல்பாஃப் (Mohsen Makhmalbaf). இது ஈரானில் தடைசெய்யப்பட்ட படம். உலகத் திரைப்பட ரசிகர்களுக்கு, குறிப்பாக ஈரானியப் படங்களை விரும்பிப் பார்க்கும் அனைவரும் அறிந்திருக்கக் கூடிய இயக்குனர் மோஹ்சென். தமிழ் இலக்கிய, சினிமா வட்டாரத்திலும் ‘தி சைக்கிளிஸ்ட்’ என்னும் இவரது படம் பிரபலம்.
மோஹ்சென் மக்மல்பாஃப் இளமையில் ஈரானின் அரசரான ஷாவின் ஆட்சியை எதிர்த்துப் போரிட்ட இஸ்லாமிய புரட்சிக் குழுவில் சேர்ந்து, கலகம், வன்முறை செய்து ஐந்து வருடங்கள் சிறையில் இருந்தவர். அப்போது நிறைய வாசிக்கவும், யோசிக்கவும் தொடங்கினார். மகாத்மா காந்தியின் ஆளுமை இவரில் ஆழ்ந்த தாக்கத்தை உருவாக்கியது. அரசியலிலிருந்தும், வன்முறையிலிருந்தும் விலகி கலை, இலக்கியத்தின் பக்கம் வந்தார். ஒரு பேட்டியில் “சே குவேராவில் இருந்து காந்திக்கு வந்தேன்” என்கிறார். ஆரம்ப காலங்களில் எழுத்தாளராக (27 நூல்களை எழுதியுள்ளார்) இருந்தவர் பின்னர் திரைப்படத்தை தனக்கான போராட்ட ஊடகமாகத் தேர்ந்தெடுத்தார். தனது சுயமான திரைக்கதை மற்றும் காட்சிப்படுத்தும் பாணியை உருவாக்கிக் கொண்டார். 1979ம் ஆண்டு புரட்சிக்குப் பின் இஸ்லாமியக் குடியரசாக் மாறிய ஈரானில் இஸ்லாமிய மத அடிப்படைவாதத்திற்கு எதிராகவும், ஜனநாயகத்துக்கும், பெண் விடுதலை, பெண் உரிமை, மனித உரிமைகள், கல்வி, சமூக நலனுக்கு ஆதரவாகவும் தனது போராட்டத்தை திரைப்படங்கள் மூலமாகத் தொடர்ந்து முன்னெடுத்து வருகிறார்.
இந்தப் படம் (Scream of the Ants) மற்றும் Sex and Philosophy என்னும் இன்னொரு படம் எடுத்ததற்காக ஈரானிய அரசின் ரகசிய போலீஸ் பிரிவு இவரது படப்பிடிப்புத் தளத்தில் வெடிகுண்டு வைத்து தாக்கியது. அதிர்ஷ்டவசமாக உயிர் தப்பினார். 2009ல் இருந்து ஈரானை விட்டு வெளியேறி ஃபிரான்ஸ் நாட்டில் பாரிஸில் வசித்துவருகிறார். இவரது மனைவி, இரண்டு மகள்கள், ஒரு மகன் என குடும்பம் முழுவதும் சினிமா இயக்குனர்கள். இவர்கள் குடும்பம் மட்டும் கேன்(Cannes), வெனிஸ், கனடா உட்பட பல முக்கியமான சர்வதேச திரைப்பட விழாக்களில் இதுவரை நூறுக்கும் மேற்பட்ட விருதுகளைப் பெற்றிருக்கிறார்கள்.
பூடகமான கதை சொல்லல், உருவகங்கள் மற்றும் குறியீடுகளின் மூலம் உணர்த்துதல் என்று இவரது படங்கள் பார்வையாளனுக்கு சவலான அதே சமயம் மிகுந்த நிறைவான உணர்வைத் தரும்.
மத அடிப்படைவாதத்தில் சிக்காத பாரசீகனாக மோஹ்சென் மக்மல்பாஃப் படைத்திருக்கும் பெருமைமிகு திரைப்படம் இது.
- பிரகாஷ் சங்கரன்

(நன்றி: சொல்வனம். இதழ் 78ல் வெளியானது http://solvanam.com/?p=22882 )

1 comment:

  1. நல்லதொரு படம், அறிமுகம் செய்தமைக்கு நன்றிகள்.

    ReplyDelete

உங்கள் எண்ணங்கள், விமர்சனங்களைப் பகிர்ந்துகொள்ள...